W skład sołectwa Dunowo wchodzą wsie: Dunowo i Jarzyce.

Dunowo - Thunow (dobra rycerskie) - wieś położona ok. 15 km od Koszalina. Od zachodu graniczy z rzeką Radew. Miejscowość znajduje się przy stacji kolejowej pomiędzy Białogardem a Koszalinem . Pierwsza wzmianka o wsi pojawiła się już na początku XIII w.

W połowie XIX wieku w Dunowie były 34 budynki mieszkalne i tyle samo pomieszczeń gospodarczych (obory, stodoły) oraz szkoła podstawowa, w której uczyły się dzieci z tej miejscowości i ze Strzekęcina. Uczył tu nauczyciel, który był jednocześnie zarządcą w rejonowym urzędzie kościelnym. W tym samym czasie Dunowo liczyło 330 mieszkańców w 61 rodzinach. Właściciele ziem i dzierżawcy płacili ludziom tzw. dniówkę za pracę w gospodarstwie lub w pracach polowych. XIX wiek to również czas, w którym hodowano w Dunowie w sumie 18 koni, 30 krów, 140 owiec, 12 baranów, 20 świń oraz 16 prosiaków, natomiast drób hodowano tylko dla własnych potrzeb.

Dunowo to wieś rolnicza. Istniejący pałac neoklasycystyczny z XIX wieku oraz zabudowania zespołu magazynowego i przetwórczego folwarku, świadczą o dawnym znaczeniu miejscowości, stanowiącą posiadłość oraz główną siedzibę rodu von Kamecke.

Cenny pod względem krajobrazowym i przyrodniczym, zajmujący 3,5ha park dworski, który powstał na przełomie XVII i XIX wieku. Teren parku przedzielony jest przebiegającą przez wieś drogą na dwie części: południową – z pałacem i północną. Występuje w nim bogaty gatunkowo starodrzew iglasty i liściasty. Ten pierwszy reprezentowany jest przez cisy, świerki pospolite i kłujące odmiany srebrzystej. Z drzew liściastych dominują dęby, m.in. szypułkowy odmiany czerwonolistnej, jesiony, lipy i klony. Ciekawostką przyrodniczą są: kasztan jadalny i dęby szypułkowe odmiany stożkowej.

W niższych partiach parku spotkać możemy jaśminowce wonne, głogi jednoszyjkowe, śnieguliczki białe oraz masowo występującą konwalię majowa. W parku rosną drzewa pomnikowe: jesion wyniosły o obwodzie 347cm, dąb szypułkowy o obwodzie 365cm i klon zwyczajny o obwodzie 340cm. Na nieczynnym cmentarzu ewangelickim rośnie kolejny pomnik przyrody – dąb szypułkowy o obwodzie 320cm.

Starsza historia Dunowa jest jeszcze niewyjaśniona. Jednak można znaleźć informacje o dwóch różnych rodzinach związanych z Dunowem w XVI wieku.

W miejscowości znajduje się pałac, który został przystosowany do tego, by mieszkało w nim kilka rodzin. W Dunowie znajduje się szkoła podstawowa, tętni życiem świetlica wiejska oraz zagospodarowany kompleks rekreacyjno – sportowy, na który składają się boisko wiejskie i plac zabaw. Na dzień 01 lipca 2013 roku w Dunowie zameldowanych na pobyt stały było 394 mieszkańców, w sołectwie 449. Miejscowość ta tworzy wraz z Jarzycami Sołectwo Dunowo.

Na dzień 31 grudnia 2015r. miejscowość liczyła 392 mieszkanców.

Jarzyce to stara rycerska wieś nad rzeką Czarną. Położona 10 km od Koszalina na Równinie Białogardzkiej. Pierwsze wzmianki o tej miejscowości znajdujemy w dokumencie z dnia 6 maja 1300 roku, gdzie rycerze Fryderyk i Ulryk Bevenhusen przekazują swój patronat nad kościołem wraz z sześcioma łanami (dwoma łanami w tejże wsi i czterema we wsi Świeszyno) zakonnicom klasztoru w Koszalinie. Z nastaniem reformacji (w 1521 r.) kościół przejęli protestanci. Dzisiaj budowla ta, pochodząca z przełomu XV i XVI wieku, należy do parafii Świeszyno. Jest to kościół pw. Matki Bożej Królowej Korony Polskiej.

Z 1897r. pochodzą piękne okna witrażowe wykonane przez Konigl - Instytut Fur Glass Malerei Berlin. W XIXw. świątynię gruntownie remontowano. Po II wojnie światowej zaniedbana i zniszczona budowla była użytkowana jako magazyn zboża dla pobliskiej suszarni. Dopiero w 1974 r. odbudowano świątynię i przekazano do kultu katolickiego. Witraże usiłowano odmalować, ale z nietrwałym skutkiem.
Dopiero w 2007 roku staraniem śp. księdza proboszcza Andrzeja Bujara, pana Stanisława Konopackiego i pracownika konserwacji witraży - Krzysztofa Mazurkiewicza, odnowiono dwa piękne okna. Witraże przedstawiają Świętą Rodzinę w stajence i Jezusa zmartwychwstałego z grobu. U dołu umieszczono herb fundatora i jego inicjały, a także kwiat konwalii (poświęcony Marii z Nazaretu) często umieszczany na ołtarzach, księgach liturgicznych, wizerunkach świętych. Kościół zbudowany jest z cegły i kamieni polnych, orientowany z prezbiterium niewyodrębnionym zakończonym prosto.