W skład sołectwa Konikowo wchodzą wsie: Konikowo, Czersk Koszaliński.

Konikowo – Konikow to wieś, o której pierwsze wzmianki jako o osadzie pojawiają się już XIII wieku. Według danych statystycznych USC Świeszyno na 31 grudnia 2015 roku wieś liczyła 1250 mieszkańców, sołectwo 1260. Sołectwo Konikowo tworzą dwie miejscowości: Konikowo i Czersk Koszaliński. Była wsią rolniczą, zmieniająca swój charakter na przedmieście oddalonego o 2 km Koszalina. Położona jest w północnej części gminy, przy drodze Koszalin – Tychowo – Połczyn Zdrój. Do dzisiaj na terenie wsi znajdują się zabytkowe budynki z początku XIX wieku.

W Konikowie najważniejszym zabytkiem jest kościół. Aby wrócić do początków kościoła w Konikowie musimy cofnąć się do źródeł historycznych . Powstanie kościoła jako budowli sakralnej datuje się na połowę XIV wieku. Podlegał on pod administrację Kapituły Kołobrzeskiej. Architektura kościoła jest zjawiskiem o wyjątkowej jakości wykonania wśród gotyckich świątyń wiejskich całego Pomorza. Kościół, który możemy oglądać dzisiaj jest zaledwie cząstką dawnej świątyni. Przez stulecia niszczał i nie był poddawany gruntownym konserwacjom, dopiero w 1852 roku został odbudowany, a w latach dziewięćdziesiątych XX wieku zostały przeprowadzone badania konserwatorskie i kościół został wpisany do Rejestru Zabytków.

Do dziś możemy podziwiać pozostałości średniowieczne takie, jak: prezbiterium (część ołtarzowa), dolna część ścian zakrystii oraz dolna część wieży. Z epoki gotyku mamy prezbiterium, gdzie znajdują się ułożone na zewnętrznej stronie poniżej gzymsu, nad oknami płytki ozdobne z ceramiki przedstawiające ornamentykę roślinną. Fryz składa się z 60 równej wielkości kafli. Każdy z nich ma ten sam wzór roślinny, razem zaś tworzą wspólny motyw ( ornament w formie symetrycznie przechodzącej falistej wici roślinnej). Charakterystyczne płytki fryzu pozwalają na dokładne określenie nie tylko źródła wzorów, ale prawdopodobnie i samych kształtek używanych w Konikowie. Źródłem tym jest kościół Najświętszej Maryi Panny w Białogardzie.

Prezbiterium w Konikowie zostało zapewne wzniesione przez warsztat, który pracował uprzednio na budowie białogardzkiej fary i stamtąd przeniósł formy i szablony lub, co bardziej prawdopodobne, gotowe kafle z niedaleko położonej cegielni koło Białogardu.

Sklepienie prezbiterium powstało około XV wieku. Forma sklepienia jest wyjątkowa dla Pomorza. Utworzony przez żebra układ czteroramiennej gwiazdy jest wprawdzie jedynym z najczęściej stosowanych sklepieniach w budowlach sakralnych i budowlach świeckich w XV wieku, jednak okrągłe tarcze u zbiegu głównych żeber są motywem zupełnie niespotykanym na Pomorzu, obecnym za to w państwie zakonu krzyżackiego. Wewnątrz prezbiterium odkryte zostały w 1992 roku podczas prac badawczych: oryginalne gotyckie wejście z prezbiterium do zakrystii oraz krzyże konsekracyjne, tzw. zacheuszki (dowód poświęcenia kościoła malowany na ścianie znak małego krzyża.

Konikowska świątynia jest jedną na całym Pomorzu, gdzie zachowały się krzyże konsekracyjne . Pochodzenie ich datuje się na XV wiek, malowane w okręgu, obwiedzione podwójnymi kolistymi opaskami, pole wewnątrz wypełniają cztery symetryczne listki o wrzecionowatej formie.

Wieżę wzniesiono około XV wieku i jak ukazały badania z 1992 roku, była ona przebudowywana kilka razy. Na szkicach umieszczono zamurowane na ścianach południowej, wschodniej i zachodniej po dwa otwory okienne w kształcie neogotyckim.

Plac otaczający kościół służył dawniej do celów grzebania zmarłych mieszkańców i nosił nazwę cmentarza kościelnego ( do dziś można jeszcze zauważyć pozostałości po grobach), natomiast w drugiej części terenu należącego do kościoła, znajdują się marmurowe nagrobki dawnych mieszkańców Konikowa, które zostały w latach 60-tych XX wieku zasypane w jednym miejscu na rozkaz ówczesnych władz.

W epoce neogotyku kościół został przebudowany. W 1852 roku do istniejącej bryły kościoła dobudowano czworoboczną wieżę zwieńczoną ozdobnym krenależem. Bryła konikowskiej świątyni należy do najlepiej ukształtowanych i najpiękniejszych na Pomorzu. Na uwagę zasługuje dziewiętnastowieczna, wyjątkowo efektowna, ośmiokątna chrzcielnica wykonana z białego marmuru. Wykonał ją w 1883 roku Fridrich Treichel. Całą powierzchnię górnego pola ujmuje przechodząca po okręgu inskrypcja: „ Lassel die kindlein in mit kom Men und wehrel ihnen wight, denn solcher ist das reich Gottes" / Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, a nie zabraniajcie im, albowiem do takich bowiem należy królestwo Boże.

Był to pierwotnie kościół katolicki, w XVI wieku stał się miejscem kultu protestanckiego. Do roku 1945 kościół pozostawał w strukturach Kościoła Ewangelickiego, następnie został przejęty przez Adwentystów Dnia Siódmego. Jeszcze w 1980 roku świątynia znajdowała się w prawnym posiadaniu Adwentystów Dnia Siódmego, lecz była opuszczona. W 1981 roku ksiądz kard. Ignacy Jeż ( ordynariusz Diecezji Koszalińsko - Kołobrzeskiej) po wcześniejszym wykupieniu świątyni od Adwentystów poświęcił i przydzielił świątynię do parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Świeszynie.

Obecnie w świątyni nie zachowało się wiele historycznych i zabytkowych części ruchomych. W latach 70-80-tych XX wieku znajdował się ołtarz w głównej części prezbiterium z 1611 roku oraz jak można napotkać zmiankę w Schematyzmie Diecezji Koszalińsko - Kołobrzeskiej z roku 1982, złoty kielich z pateną. Jednakże do dnia dzisiejszego nie można ustalić miejsca pobytu kielicha, natomiast ołtarz znajduje się w muzeum w Słupsku.

W kościele znajdują się podziemia, jednakże nie zostało to udokumentowane podczas badań w roku 1992. Jednak starsi mieszkańcy wskazują miejsce wejścia do podziemi w części przesiąkowej, gdzie znajdowały się trumny ze szczątkami ówczesnej szlachty. Wracając do ołtarza z 1611 roku. Został on ufundowany przez proboszcza Samuela Lang'a z Braunschweing. Retabulum stanowi zamykany tryptyk. Po otwarciu ukazuje się obraz główny ,na bocznych skrzydłach namalowane zostały na desce postacie świętych: od lewej: św. Szymon i św. Mateusz, a z prawej: św. Juda Tadeusz i św. Paweł. Po zamknięciu ukazuje się nam osiem płycin w dwóch poziomach z malowanymi postaciami świętych, i tak od góry: św. Piotr, św. Andrzej, św. Jakub Starszy i św. Jan, u dołu: św. Tomasz, św. Jakub Młodszy, św. Filip i św. Bartłomiej. Święci zostali przedstawieni na retabulum w postaci stojącej, ubrani w szaty spodnie w kolorach: białym, czerwonym, ciemnozielonym, ugrowym, brązowym oraz w płaszcze koloru: białym, żółtym, zielonym, czerwonym, niebieskim i brązowym.

Od 2013 roku w Konikowie prężnie funkcjonuje nowo wybudowana świetlica wiejska. Zadbane boiska oraz plac zabaw przyciągają młodzież. Dla osób aktywnych godny polecenia jest położony niedaleko miejscowości tor motocrossowy, gdzie organizowane są zawody.
W 2010r. oddana została do użytku hala sportowa. Szkoła Podstawowa w Konikowie korzysta z niej podczas zajęć wychowania fizycznego. W dni wolne od pracy oraz popołudnia hala służy mieszkańcom sołectwa Konikowo i gminy.